Η ανακάλυψη της πολυουρεθάνης [PU] χρονολογείται από το έτος 1937 από τον Otto Bayer και τους συνεργάτες του στα εργαστήρια της IG Farben στο Λεβερκούζεν της Γερμανίας.Οι αρχικές εργασίες επικεντρώθηκαν σε προϊόντα PU που λαμβάνονται από αλειφατικό διισοκυανικό και πολυουρία που σχηματίζει διαμίνη, έως ότου πραγματοποιήθηκαν οι ενδιαφέρουσες ιδιότητες του PU που ελήφθη από ένα αλειφατικό διισοκυανικό και γλυκόλη.Τα πολυϊσοκυανικά έγιναν εμπορικά διαθέσιμα το έτος 1952, αμέσως μετά την παραγωγή PU σε εμπορική κλίμακα (μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) από διισοκυανικό τολουόλιο (TDI) και πολυεστερικές πολυόλες.Στα χρόνια που ακολούθησαν (1952-1954), αναπτύχθηκαν από την Bayer διαφορετικά συστήματα πολυεστέρα-πολυισοκυανικού.
Οι πολυεστερικές πολυόλες αντικαταστάθηκαν σταδιακά από πολυαιθερικές πολυόλες λόγω των πολλών πλεονεκτημάτων τους όπως το χαμηλό κόστος, η ευκολία χειρισμού και η βελτιωμένη υδρολυτική σταθερότητα σε σχέση με τις πρώτες.Η πολυ(τετραμεθυλενο αιθέρας) γλυκόλη (PTMG), εισήχθη από την DuPont το 1956 με πολυμερισμό τετραϋδροφουρανίου, ως την πρώτη εμπορικά διαθέσιμη πολυαιθερική πολυόλη.Αργότερα, το 1957, η BASF και η Dow Chemical παρήγαγαν πολυαλκυλενογλυκόλες.Με βάση το PTMG και το διισοκυανικό 4,4'-διφαινυλομεθάνιο (MDI) και την αιθυλενοδιαμίνη, μια ίνα Spandex που ονομάζεται Lycra παρήχθη από την Dupont.Με τις δεκαετίες, η PU βαθμολόγησε από εύκαμπτους αφρούς PU (1960) σε άκαμπτους αφρούς PU (πολυϊσοκυανουρικοί αφροί-1967) καθώς έγιναν διαθέσιμα αρκετοί παράγοντες διογκώσεως, πολυαιθερικές πολυόλες και πολυμερικά ισοκυανικά, όπως διισοκυανικό πολυμεθυλενοδιφαινυλεστέρα (PMDI).Αυτοί οι αφροί PU με βάση το PMDI έδειξαν καλή θερμική αντοχή και επιβράδυνση φλόγας.
Το 1969, εισήχθη η τεχνολογία PU Reaction Injection Molding [PU RIM], η οποία προχώρησε περαιτέρω στο Reinforced Reaction Injection Molding [RRIM] παράγοντας υλικό PU υψηλής απόδοσης που το 1983 απέδωσε το πρώτο αυτοκίνητο με πλαστικό σώμα στις Ηνωμένες Πολιτείες.Στη δεκαετία του 1990, λόγω της αυξανόμενης ευαισθητοποίησης σχετικά με τους κινδύνους από τη χρήση χλωροαλκανίων ως διογκωτικών παραγόντων (πρωτόκολλο Μόντρεαλ, 1987), αρκετοί άλλοι παράγοντες φουσκώματος ξεχύθηκαν στην αγορά (π.χ. διοξείδιο του άνθρακα, πεντάνιο, 1,1,1,2- τετραφθοροαιθάνιο, 1,1,1,3,3-πενταφθοροπροπάνιο).Ταυτόχρονα, η τεχνολογία επικάλυψης ψεκασμού PU-πολυουρίας δύο συσκευασιών μπήκε στο προσκήνιο, η οποία είχε σημαντικά πλεονεκτήματα ότι δεν ήταν ευαίσθητη στην υγρασία με γρήγορη αντιδραστικότητα.Στη συνέχεια άνθισε η στρατηγική της χρήσης πολυολών με βάση φυτικά έλαια για την ανάπτυξη PU.Σήμερα, ο κόσμος της PU έχει προχωρήσει πολύ από τα υβρίδια PU, τα σύνθετα PU, τη μη ισοκυανική PU, με ευέλικτες εφαρμογές σε πολλά διαφορετικά πεδία.Τα ενδιαφέροντα για την PU προέκυψαν λόγω του απλού πρωτοκόλλου σύνθεσης και εφαρμογής τους, των απλών (λίγων) βασικών αντιδραστηρίων και των ανώτερων ιδιοτήτων του τελικού προϊόντος.Οι ενότητες της διαδικασίας παρέχουν μια σύντομη περιγραφή των πρώτων υλών που απαιτούνται στη σύνθεση PU καθώς και της γενικής χημείας που εμπλέκεται στην παραγωγή PU.
Δήλωση:Το άρθρο παρατίθεται © 2012 Sharmin and Zafar, κάτοχος άδειας InTech .Μόνο για επικοινωνία και μάθηση, μην κάνετε άλλους εμπορικούς σκοπούς, δεν αντιπροσωπεύει τις απόψεις και τις απόψεις της εταιρείας, εάν χρειάζεται να ανατυπώσετε, επικοινωνήστε με τον αρχικό συγγραφέα, εάν υπάρχει παράβαση, επικοινωνήστε αμέσως μαζί μας για να κάνουμε επεξεργασία διαγραφής.